یه وقتایی نیاز داری با یکی حرف بزنی، نه موضوع حرفات برات مهمه و نه آدمش، فقط دوست داری یه نفر حرفات رو بشنوه، وقتی هم که کسی رو پیدا نمیکنی حرفات میش نوشته هایی که جاشون توی دفتر خاطراته. از همون دفتر خاطره هایی که یه کلمه عبور روش میذاری تا فقط خودت بعدا بخونیش.
امیدوارم بعدها که این نوشته های رمز دار خاطرات رو میخونم حس و حالم بهتر از الان باشه
مادر بزرگ می گفت حرف سرد، مِهر گرم رو از بین می بره. راست می گفت، حرف سرد حتی وسط چله تابستان هم لرزه می اندازد به تن آدم، چه رسد به این روزها که هوا خودش اندازه کافی سرد است.
بگذارید به حساب پندهای پیرانه در میانسالگی، اما حقیقت دارد که حرف سرد، مِهر گرم رو از بین می بره. حرف های سردمان را قایم کنیم در پستوی دل. همان جا کنار قصه هایی که برای نگفتن داریم.
پی نوشت
یک ماه پیش نقل مکان کردم به خونهی جدید، با پسرداییم احسان یه خونه شصت متری اجاره کردیم. نسبت به قبل به محل کارم نزدیکتره و محیطش هم آرومتره.
تو یک ماه اخیر با آدمای جدیدی آشنا شدم، تجربه خوبی بود برام. بهترین نتیجه‌ش این بود که خودم رو بیشتر شناختم، اصن تا حالا خودم رو اینطوری ندیده بودم.
هنوز دارم آهنگهای شاد گوش میکنم. متنهای شاد میخونم و سعی میکنم زیاد تنها نباشم و تو هر جمعی هستم بگم و بخندم. نتیجهی این کار تا الان که خوب بوده.
مدتیه که کارهام بدجوری به هم گره خورده و قورباغه ها اونقدر بزرگ شدن که نمیدونم کدومشون رو اول قورت بدم. برای آخر این هفته یکیشون رو انتخاب کردم امیدوارم زیاد دست و پا نزنه تا راحت قورتش بدم.
پی نوشــــــــت:
یه ماهه که با ساسان یکی از همخونهایهام یه رژیم غذایی فشرده رو شروع کردیم. البته فشردگیش دست خودمونه. برنامه اینه که فقط شام نمیخوریم. در طول روز خوردن غذا آزاده. هر کدوممون یکی از شلوارهایی که اندازمون نبود رو انتخاب کردیم و نقطهی توقف رژیم رو گذاشتیم وقتی که این شلوارها اندازمون شد. الان با خودم میگم چرا یه شلوار گشادتر رو انتخاب نکردم؟
از اونجایی که میزان فشردگی برنامه دست خودمونه، روزهای تعطیل رژیم رو هم تعطیل میکنیم! الانم داریم تدارک شام میبینیم.
از این پست باید نتیجه بگیریم که بدون برنامه رژیم نگیریم. البته ناگفته نماند که اون شلوار داره کم کم اندازهم میشه.
تا حالا شده از یه دوست یا آشنایی مدت زیادی خبر نداشته باشید، بعد یه مدت دیگه روتون نمیشه ببینیدش؟ الان من نسبت به این وبلاگ اینجوری شدم. البته باید اعتراف کنم یک ماه پیش اومدم چند خط نوشتم ولی وقتی روی دکمهی «انتشار» کلیک کردم، متوجه شدم اینترنت قطع شده، بعد که دکمه Back مرورگر رو زدم صفحه انتشار بدون متن اومد بالا و چیزی که نوشته بودم رو نتونستم برگردونم.
تو این مدت اتفاقای خوب و بدی افتاد. خب زندگی همینه دیگه، نمیشه فقط منتظر انتفاقای خوب بود. یکی از اتفاقای بد این بود که مادربزرگم به رحمت خدا رفت. اتفاقای خوب هم این بود که سه تا کوچولو به جمع خانوادمون اضافه شد. دو تا برادرزاده و یه خواهرزاده.
دو هفتهس که دارم رو برنامه نویسی اندروید هم کار می کنم، و برای شروع یه اپلیکیشن تقویم با نمایش مناسبتها و تعطیلات تونستم بنویسم. تجربهی خوبیه.
چند روز پیش داشتم مطالب قدیمی وبلاگ رو مرور میکردم، متوجه شدم که اکثر مطالب شده شکایت از زمین و زمان و چس ناله* و غرغر. تصمیم گرفتم اینجا زیاد غرغر نکنم، البته شرایط نسبت به قبل خیلی فرقی نکرده ولی خب دیگه.
و آخرین چیزی که از این ۷ ماه غیبت به نظرم میرسه بگم، اینه که چند روز بعد از آخرین پستم اومدم تهران و با سه تا از دوستام همخونهای شدم. دوباره برگشتم به زندگی مجردی، از مصائب اینطور زندگی فقط همینقدر بگم که امشب داشتم ظرفای دو ماه پیش رو میشستم! اصن یه وضی.
پی نوشــــــــــت:
* این واژه چس ناله رو اولین بار تو وبلاگ دکتر دیدم. گفتم بگم که یه موقع مشمول قانون کپی رایت نشم 🙂
– برای عنوان مطلب چیزی به ذهنم نرسید. مثلا چی آخه؟ «بازگشت» یا «من برگشتم عزیزان»؟ همین که اومدم چند خط نوشتم خودش کار بزرگیه. دیگه پیدا کردن عنوان مناسب در توان من نبود.
گاهی وقتا که از خیلی چیزا خستهم، دوست دارم مترو یا ماشینی که توش نشستم، هیچوقت نایسته. همیشه در حال حرکت باشه و به مقصدش هم نرسه. شاید آدم وقتی بهانهای برای رسیدن نداشته باشه این حس رو تجربه میکنه.
قبلا حتی حواسم به این هم بود که تو آرشیو وبلاگ یک ماه خالی نمونه. شده چرت و پرتی مینوشتم که همهی ماهها تو آرشیو باشن.
اما الان اوضاع فرق کرده. حتی نمیتونم تو حال خودم باشم. البته فعلا از این وضعیت ناراضی نیستم. باید زمان بگذره تا ببینم کی به اینجام میرسه؟ (اسمایلی آدمی که میگه: «دیگه به اینجام رسیده.»)
پی نوشــــــــــت: