یه برنامهی ویندوزی نوشته بودم که تا چند ماه درست کار میکرد. ولی بعد از این که کدهای جدیدی بهش اضافه کردم متوجه شدم که گاهی اوقات در بعضی از سیستمها (از جمله سیستم خودم) برنامه با خطای بدی مواجه میشه. در واقع اونقدر بد بود که دو ماه جلوی توسعهی نرم افزار رو گرفته بود. کل اینترنت رو دنبال راه حلی برای این خطا گشتم و صفحهای نبود که در مورد این خطا ندیده باشم، ولی همهی اینها بیفایده بود.
امروز متوجه شدم قطعه کدهای جدیدی که به برنامه اضافه کردم و با کامپوننتهای مایکروسافت آفیس ارتباط دارن در ویندوزهای 32 بیتی و 64 بیتی متفاوت عمل میکنن. و من هم روی سیستم 64 بیتی آفیس 32 بیتی نصب کرده بودم. به همین دلیل بود که برنامه روی سیستم خودم گاهی اوقات خطا میداد.
جدای از تجربه و موفقیتی که در این زمینه برام بدست اومده، باید اعتراف کنم که دو ماه پیش وقتی بعد از نصب آفیس متوجه شدم که نسخهی 32 بیتی اون رو نصب کردم با خودم گفتم «حالا که داره کار میکنه، هفتهی بعد یه نسخهی 64 بیتی نصب میکنم.» الان دارم به خودم فحش میدم که چرا همون هفته این کار رو نکردم.
پی نوشت:
- امروز عاجزانه از خدا خواستم که یه راهی جلوی پام بذاره و بعد از دو ساعت راه حل پیدا شد. (اول نوشته بودم راه حل رو پیدا کردم، بعد دیدم اگر قرار بود من راه حل رو پیدا کنم توی این دو ماه پیدا کرده بودم پس درستش اینه که راه حل پیدا شد.)
- لازم به ذکر است که «سیستم 64 بیتی خر است.»
4 پاسخ
گاهی آدم استعداد زیادی تو خودش میبینه اما اصلا دوس نداره تو زمین حریف بازی کنه…
این قضیه هم همینطوره…بری برنامه ای بنویسی که رو عامل دیگران اجرا بشه…
یه جور بازی کردن تو میدونی که همه قواعدشو بهت تحمیل کردن و هر لحظه هم قواعدش عوض میشه…
گاهی وقتا هم تو زمین حریف بازی کردن ترس آدمو میریزه. بضی وقتا باس بری تو شیکم حریف
منظور رئیس اینه که بیا تو دنیای آزاد.
پ.ن: اسمایلی یک توده‌ای.
قطعا یکی از مشکلاتی که از بچگی گریبانگیرم بوده کج منظوری (داریم اصن؟ – بد فهمیدن منظور دیگران) بوده است 😀
دکتر جان این دنیای آزاد خط قرمز نداره، منم که بدجوری عادت کردم به این خط قرمزها 🙂